هایدگر در نیمه دوم زندگی‌ فلسفی‌ خود به این نتیجه رسید که زبان فلسفه برای پرده برداشتن از وجود ناکافی‌ است. بدین منظور هایدگر برای فاش کردن وجود به زبان شاعران رجوع کرد
در واقع هایدگر در دوران پایانی زندگی‌ خود علیه فیلسوفان به شاعران پناه می‌‌برد. از دیدگاه هایدگر زبان ابزار انتقال اطلاعات نیست. زبان نه یک ابزار بلکه یک اقلیم است. زبان در معنای اصلی اش وجود را به ظهور می رساند .به قول هایدگر: " زبان وسیله ای صرف نیست که انسان به مانند چیزهای دیگر مالک آن باشد. بلکه برعکس، تنها به یاری زبان است که انسان در معرض گشودگی وجود قرار می گیرد. تنها در جایی که زبان است، جهان وجود دارد. این گفته به این معنی است که حوزه های داوری، عمل و عکس العمل را تغییر میدهد. اما همچنین دل به خواهانه و زیادگویی موجب انحطاط و خلط است. زبان وسیله ای نیست که تحت حاکمیت انسان باشد بلکه رخدادی است که والاترین امکان وجود انسان را تحت حاکمیت دارد

ویدیوهای نشست های فصل هایدگر و شعر

: فصل کامل صوتی